بعد از انجام ارزیابی‌های بالینی و با دستگاه، برای بیمار مبتلا به اختلال بلع یا دیسفاژی یک برنامه‌ی درمانی طراحی می‌شود. گفتاردرمانگر به عنوان درمانگر بلع، با همکاری رادیولوژیست، براساس علائم و نشانه‌های موجود در یافته‌های تصویر برداری (مانند ویوئوفلوروسکوپی، نازوآندوسکوپی و ...)؛ نوع مشکل بلع یا محل وجود توده و یا تغییر شکل در ساختارهای دهان و حلق که باعث ایجاد مشکل در بلعیدن غذا شده است را تشخیص می‌دهد.
پیشگیری از آسپیراسیون و حفظ کردن سطح مناسب کیفیت زندگی مرتبط با بلع اهداف اصلی اکثر برنامه‌های تمرینی و درمانی بلع‌تراپی هستند. بطور‌کلی مهم‌ترین هدف درمان اختلال بلع، بهبود توانایی بلع بیمار و حذف یا کاهش آسپیراسیون (ورود مواد غذایی یا مایعات به مسیر تنفسی) است؛ به عبارت‌دیگر درمانگر بلع به بیمار کمک می‌کند تا یک وعده‌ی غذایی را به راحتی و با لذت و آرامش و بدون آسپیراسیون و خفگی بخورد. درمانگر بلع با تکیه بر رویکردهای مختلف، درمان بلع را از بهداشت و مراقبت دهانی شروع می‌کند. مدالیته‌های اصلی درمان اختلال بلع شامل دو دسته ی کلی درمان‌های جبرانی و درمان‌های توانبخشی بلع هستند. شما می‌توانید با مراجعه به اصل مقالات به این اطلاعات دسترسی پیدا کنید.
نتیجه گیری: نوع درمانی که برای بیمار مبتلا به اختلال بلع انتخاب می‌شود وابسته به اطلاعاتی است که از ارزیابی‌های بالینی و ابزاری به دست می‌آید. این درمان منحصر به فرد بوده و ممکن است در دو بیمار دارای دشواری بلع مشابه متفاوت باشد. انتخاب نوع درمان براساس دانش و تجربیات درمانگر شما است بنابراین اگر سوالی در مورد درمان انتخاب شده دارید می‌توانید از گفتاردرمانگر خود دلایل منطقی و علمی انتخاب نوع درمان را بپرسید.
